Kingman

Zondagochtend om 07.00 uur gaan rijden. En toch is het vakantie ;-). De volgende camp site in King’s Canyon is opnieuw een First Come, First Served-camp site en we willen graag een plaats op de campsite in het National Park hebben. Na een wat saaiere rit rijden we het National Forrest en later het Natioanl Park binnen – schitterend. Hoe anders de natuur na een aantal uur rijden kan zijn.

Met de ervaringen van Hans en Monique en de verhalen die we onderweg van rondtrekkende de Amerikanen hebben gehoord rijden we direct door naar Campsite Azalea. Een niet te grote campsite midden in het woud, met keuze te over. We vinden snel een gunstige plek, ook niet te ver van het sanitair, maar met veel privacy en de mogelijkheid een eigen kampvuur te maken! Na ons te hebben ingeschreven kom ik per toeval Saul tegen, een 65-jarige man uit El Salvador die al 50 jaar in de USA woont, 300 miles van King’s Canyon. Na een leuk gesprek geeft hij aan dat hout voor de camp fire niet te vonden zal zijn op de camp site, maar je gewoon even langs de weg moet stoppen en daar wat hout verzamelen. Even later geeft Garry, de camp site host nog aan dat we goed op ons eten en andere zalen moeten letten i.v.m. de beren die hier worden gesignaleerd. Dit in het belang van de beren! Het blijkt namelijk dat wanneer een beer eenmaal in de gaten heeft hoe hij (makkelijk) aan voedsel van mensen kan komen, de beer wordt dood geschoten. Het risico op herhaling van gedrag en agressiviteit naar mensen neemt dan toe. Vroeger probeerde men de beer de wildernis in te jagen, maar tegenwoordig schiet men ze af – als er jonge beren bij zijn worden die ook afgeschoten! Het gaat dus om het beschermen van de beren!

Voordat we naar het meest oostelijk bereikbare punt van King’s Canyon rijden, gaan we voor wat laatste tips nog even langs bij het visitor’s center. Het valt ons iedere keer weer op hoe goed geïnformeerd en vriendelijk de Rangers zijn! Daarna vertrekken we naar Zumwalt Meadows voor een mooie wandeling in de hoop een beer te zien. Na een schitterende tocht en o.a. een muildierhert te hebben gespot, komen we terug bij de camper – helaas geen beer gezien. Maar wel een mooie wandeling gemaakt! Omdat het geen fantastisch weer is besluiten we het Hume Lake even aan ons voorbij te laten gaan en na de pichknick naar de camp site terug te gaan. Het blijft droog en na het eten wordt het tijd voor het kampvuur met marsh mellows. Het vuur wordt aangemaakt met zelf gesprokkeld hout, midden in het woud. We hebben een geweldige ervaring! Geen stroom, geen douches, maar we genieten met volle teugen!!

De volgende ochtend vertrekken we alweer richting Sequioa NP. Ik kom Saul ’s-Morgens vroeg bij het sanitair nog even tegen en hij is zichtbaar verguld als ik hem vertel dat we zijn advies ter harte hebben genomen om hout te sprokkelen langs de weg.

Via een schitterende route over General’s Highway 180 rijden we direct door naar het Museum – het verste punt waar we met de camper kunnen komen. Vandaar gaan we met de shuttle bus naar Moro Rock – een van de hoogste punten in Sequoia NP met een fantastisch panorama. Een stevige klim van ca. 20 minuten beloond ons met een een 360-graden uitzicht over Sequioa NP – fenomenaal. Het feit dat het wat bewolkt is doet daar geen afbreuk aan en we genieten. Ook hier komen we een paar Amerikanen tegen die zelf aan het rondtrekken zijn en wisselen we wat ervaringen uit. Tot nu toe vinden wij de Amerikanen erg spontaan en geïnteresseerd en waar nodig behulpzaam.

Na de afdaling nemen we de shuttle bus naar de volgende stop: Creasent Meadows. Hier hopen we dan toch eindelijk echt een beer tegen te komen. Helaas, ook al lopen we om de hele Meadow heen zonder iets af te snijden, ja zelfs door een extra route naar Thorpe’s Log de kans te vergroten, we komen geen beer tegen! Wel een marmot, vele eekhoorns en chickorees en op het laatst een hert, maar geen beer. Vanaf het punt waar we eindigen kunnen we door het woud lopen naar de General Sherman Tree – the biggest living thing on earth! Een sequioa tree van meer dan 2.300 jaar oud!! Een werkelijk fantastische wandeling! Sequioa’s zijn en blijven indrukwekkend! Om 15.00 uur komen we bij de General Sherman Tree aan en dan begint ook een Ranger Talk bij deze sequioa. Een fantastishe meevaller – Rangers weten heel interessant te vertellen, maar ook goed in te spelen op vragen vanuit het publiek! Een interessante en leuke ervaring, weer veel geleerd! Hierna gaan we met de shuttle terug naar de plaats waar we onze camper hebben geparkeerd en vervolgens rijden we naar onze camping in Lodgepole, midden in Sequioa NP. Juist hier worden de laatste week beren gesignaleerd, dus we houden hoop!

Einde van de middag komen we aan en nadat we de camper hebben geïnstalleerd (cq, neergezet – geen stroom, geen water) gaan we op zoek naar hout. Er is een mogelijkheid om te douchen waar de dames gebruik van maken, ruimen de mannen de boel op en bereiden het kampvuur voor. Het wordt donker, het vuur brandt, de Marshmellows worden geroosterd – en we praten elkaar wat mooie berenverhalen aan, waarvan de een wat zenuwachtiger wordt dan de ander ;-). Het bos wordt verlicht door een aantal kampvuren die worden gestookt, verder is het stil ….

De volgende ochtend staan we laat op – pas om 08.00 uur worden we wakker en maken ons klaar voor het ontbijt. Daarna gaan we eerst naar het Visitor’s Center waar Thomas zijn Juniop Ranger Booklet inlevert en de eed door een Ranger wordt afgenomen. En ja, hij heeft echt plechtig beloofd goed naar zijn ouders te luisteren en altijd de afwas te zullen doen. Wat ons opvalt is hoe goed zijn Engels al is - een veelbelovend vooruitzicht voor de start van de middelbare school. Hij heeft er ook plezier in.

We maken nog een mooie wandeling naar de Topokah Falls – deze stort volgens het boekje met donderend geraas 366 meter naar beneden. Nou, in ieder geval niet vandaag ;-)., Een miezerig stroompje draalt de rotsen af – maar ja, als je al in Yosemite bent geweest is het moeilijk dat te overtreffen! De wandeling was wel heel mooi!

Op onze weg naar de KOA-campsite in Visalia doen we vanwege het betere weer nog Hume Lake aan. Lekker gepicknickt met elkaar en Thomas en Robert hebben nog lekker in het meer gezwommen!. Al met al een mooie en gezellige dag voordat we naar Visalia vertrekken.

Na een lange en warme rit komen we einde van de middag op de KOA-campsite in Visalia aan. Prima ontvangst, redelijk basic camp site, maar schoon. Eerst maar even boodschappen doen voordat we met een lange rit morgen richting Grand Canyon vertrekken. Omdat het al wat later is en iedereen het zat is, komt Helen (!!!) met het idee ter plekke bij de McDonalds te eten – wie had dat gedacht! Prima zo nattuurlijk!

Bij terugkomst op de camp site hebben we met elkaar nog een duik in het zwembad genomen alvorens op tijd naar bed te gaan. We hebben besloten morgen erg vroeg te vertrekken om de ergste warmte op weg richting Grand Canyon voor te blijven.

Uiteindelijk rijden we om 06.10 uur. Bijna volgens schema. Het wordt een lange rit. Echter, je kunt dit als saai beschouwen, maar ook als buitengewoon indrukwekkend, zeker de tweede helft. De woestijn levert voor ons Europeanen een onverwachte en onvergetelijke indruk op! Indrukwekkend! Zo ver je kunt kijken – een weg die een rotsachtig en soms bergachtig landschap doorkruist, dit kom je in Europa niet tegen.

Om ongeveer 14.00 uur arriveren we op de camp site. Een van de eerste arrivals blijkt later. Zo een mooie KOA camp site hebben we nog niet gehad. Eerst lekker gezwommen in het zwenbad – lekker verfrissend, alhoewel niet zo spectaculair als we veelal op onze vakanties in Europa gewend zijn. Thomas en Robert hebben nog een potje air hockey gedaan, waarna we zijn gaan douchen en eten. Met elkaar genieten we van het eten dat Helen heeft gemaakt, alhoewel we ook vinden dat het wel eens makkelijker mag ;-).

Na het eten hebben we met elkaar nog een rondje midget golf gedaan. Los van de uitkomst hebben we erg veel plezier met elkaar gehad! Nog even deze update en dan zo naar bed. Morgen op weg naar Grand Canyon! Nieuwe avonturen tegemoet, maar vooral ook blijven genieten met elkaar!!